فستیوال روز مرگ در مکزیک

مکزیکی‌ها بر اساس یک سنت دیرینه در این کشور، جشنواره مرده‌ها را با برگزاری مراسم شادی و پخش شیرینی برپا کردند. اول نوامبر روز جشن کودکان مرده است و روز دوم نوامبر نیز جشن مرده‌های بالغ است.

مکزیکی ها جشن دیگری را شب ۳۱ اکتبر هر سال برای ارواح مرده‌ها برگزار 
می‌کنند. بر اساس اعتقاد مکزیکی‌ها، ارواح در این شب به زمین باز می‌گردند و
تا صبح روز بعد در کره زمین هستند. در جشنواره مرده ها در مکزیک آئین‌های 
دیگری مانند رقص و آواز و پایکوبی اجرا می شود. مردم
این کشور معتقدند آئین‌هایی که برگزار می‌کنند مناسبتی است تا با مرده‌ها 
تماس حاصل کنند. مکزیکی‌ها همچنین اعتقاد دارند زمانی‌که انسان می‌میرد فقط
 از نظر جسمانی تغییر می‌کند، اما روح انسان برای همیشه باقی می‌ماند.

سنت مکزیکی روز مردگان
آیین بزرگداشت مرگ که در ماه نوامبر هر سال برگزار می گردد یکی از رایج ترین سنت های مکزیک می باشد.
مرگ در طول تاریخ و در تمامی ملتها مایه هراس و غم، افتخار و احترام، استهزا و طنز و بیش از هر چیز مورد تمجید و ستایش بوده است.
در کشور مکزیک آیین روز مردگان آمیزه ای است از سنن دوران پیش از استعمار اسپانیایی و اداب و اعتقادات مسیحی.
برای مردمی که در دوران قبل از استعمار ساکن منطقه «مزو آمریکا» (جنوب شرقی
مکزیک و شمال آمریکا) بودند زندگی به منزله گامی بود به سوی مرگ و نتیجتا 
بازگشت به زندگی. 
در چنین تعبیری از مفهوم «زندگی – مرگ – زندگی» مرگ به معنی نقطه پایان نبود بلکه تنها بخشی از یک دوره لاینقطع به شمار می آمد.
به عقیده مردمان دوران قبل از استعمار اسپانیایی مردگان همچنان به زندگی 
ادامه داده و دارای همان نیازهای زنده ها هستند. به همین خاطر آنان مردگان 
خود را با ظرفهایی از خوراکیها و نوشیدنیها و نیز با ابزار و وسایلی که در 
انجام کار و حرفه خود مورد استفاده قرار می دادند به خاک می سپردند. بر طبق
این سنت مردگان در روزی که که خویشان و عزیزانشان به عنوان تحفه ای برای 
بزرگداشت آنان «آلتار»ها یا به گفته دیگر محرابهایی را مهیا ساخته و مراسم 
روز مردگان را برگزار می نمایند به سوی اینان باز می گردند.
در آلتارها علاوه بر تصاویر و لباسهایی از مردگان، غذاهای مورد علاقه و 
برخی از وسایل شخصی و زینت آلات آنان و نیز تصاویر مذهبی قرار داده می شود.

علیرغم اینکه نحوه مهیا ساختن و چیدن آلتارها می تواند بر حسب مناطق مختلف،
گوناگون و متفاوت باشد عناصری چون آب و نمک و گل و شمع به لحاظ اهمیت و 
ویژگی معنایی در همه آلتارها به چشم می خورند.
آب تشنگی روح را برطرف ساخته و راه او را به سوی دنیایی دیگر هموار می 
سازد. نمک که به منزله دعوت به میهمانی است پالاینده جوهره و ذات روح نیز 
می باشد. شمع ها نشانه ارواح عزیزانمانند و گلهای “سمپاسوچیتل” با رنگ زرد و
پرتغالی خود به منزله نور خورشیدند که به کمک ارواح شتافته تا راه بازگشت 
به خانه را گم نکنند. 
رنگ زرد و گلهای “سمپاسوچیتل” همچنین بیانگر تضاد میان مرگ (رنگ سیاه) و زندگی (رنگ زرد) است.
چیدن مواد غذایی و وسایل شخصی مردگان در قبرها و نیز مهیا ساختن فرشی از گت
آلتار تا کوچه و خیابان و نواختن موسیقی مورد علاقه مردگان نیز از سنتهای 
آیین روز مردگان است.

بسیاری از فرهنگ های دیگر در سراسر جهان سنت مشابه را دارا می باشند, برای مثال در بخش هایی از آفریقا, مردم برای گور اجداد خود شیرینی,هدیه,غذا,نماز و …. به جا می آورند. این سنت در کشور های دیگر مانند چین,کره,ژاپن و نپال انجام میشود.